In Haarlem is er een hongerstaking gestart door bewoners van de opvangboot Rex Rheni. Deze actie met asielzoekers als middelpunt draait om meer dan alleen lege borden. Het gaat over de dagelijkse leefbaarheid, het vertrouwen in het systeem en het simpele verlangen om mens te zijn in plaats van een dossier.
In deze blog lees je waarom de groep hiertoe is overgegaan, welke wensen er op tafel liggen en wat er volgens betrokkenen nodig is om vooruit te komen.
Hongerstaking op de opvangboot in Haarlem
Op de opvangboot verblijven ongeveer 145 mensen uit landen als Syrië, Soedan, Iran, Jemen en Eritrea. Zij zitten midden in hun asielprocedure en leven al maanden in een tijdelijke situatie die steeds minder tijdelijk aanvoelt.
Volgens de bewoners is de rek eruit en biedt de huidige situatie te weinig houvast voor het dagelijks leven.
De beslissing om te stoppen met eten is niet lichtzinnig genomen. De groep ziet de actie als de laatste mogelijkheid om aandacht te vragen voor wat ontbreekt: inspraak, perspectief en menselijkheid.
De sfeer is gespannen, maar er is ook onderlinge verbondenheid.
Waarom de bewoners in actie komen
De opvang zou bescherming moeten bieden, maar veel bewoners omschrijven het als overleven. Comfort en privacy schieten tekort en het dagritme is moeilijk te vullen.
Vrijwilligers en organisaties, waaronder VluchtelingenWerk Nederland, doen wat ze kunnen met taal en activiteiten, maar het is niet genoeg om het gevoel van stilstand te doorbreken.
Een bewoner verwoordde het eerder helder: ”We willen niet alleen praten over problemen, we willen oplossingen.” Het gaat niet om schreeuwen, maar om echt gehoord te worden.
Daar draait de hongerstaking in essentie om.
Eten als dagelijks struikelblok
De maaltijden zijn een veelgehoorde bron van onvrede. Bewoners noemen het eten eenzijdig: vaak pasta, rijst of aardappelen, weinig variatie en zelden iets vers.
Het gevolg is vermoeidheid en gezondheidsklachten waar je zonder keuzevrijheid moeilijk grip op krijgt.
Adviezen over gevarieerd eten zijn duidelijk: met stress en onzekerheid heeft je lichaam juist meer nodig. De bewoners vragen daarom om meer keuze en de mogelijkheid om (deels) zelf te koken.
Buurtbewoners hebben inmiddels aangeboden om ingrediënten en hulp te leveren.
Hoe de actie op gang kwam
Begin oktober werd het eerste idee in een groepschat geopperd: kunnen we samen een signaal afgeven? Binnen korte tijd groeide het uit tot een gecoördineerde actie met tientallen, later meer dan honderd deelnemers.
De groep let op ieders gezondheid en houdt de lijnen open voor overleg.
Ondanks het vasten is er veel gesprek. Er wordt geluisterd, gedeeld en met elkaar afgestemd.
De actie voelt zwaar, maar ook als iets dat de groep als geheel draagt.
Een voorbeeld dat vertrouwen geeft
Op een andere opvangboot in de Haarlemse Waarderpolder kwam na overleg met het COA een compromis: bewoners mochten twee dagen per week zelf koken.
Volgens betrokkenen leverde dat zichtbaar effect op. Mensen voelden zich gezonder en zelfstandiger, en de sfeer verbeterde.
Ook de relatie tussen omwonenden, COA-medewerkers en bewoners knapte op. Het COA gaf aan dat deze aanpak meer rust en samenwerking bracht.
De Rex Rheni hoopt op een vergelijkbare stap.
Communicatie die hapert
Een hardnekkig probleem is het gebrek aan duidelijkheid. Veel bewoners weten niet waar ze aan toe zijn, hoe lang procedures duren en wat er ondertussen gebeurt.
Dat sluimerende niet-weten maakt de dagen zwaarder.
Het COA laat weten in gesprek te zijn en suggesties te willen horen. Er wordt gewerkt aan een bewonerscommissie, zodat meedenken niet afhangt van het moment, maar structureel plaatsvindt.
Dat kan de kloof tussen beleid en beleving verkleinen.
Brief met duidelijke wensen
De bewoners hebben hun punten in een gezamenlijke brief gezet. Bovenaan staan gevarieerde maaltijden, de mogelijkheid om zelf te koken en meer transparante informatie.
Daarnaast vragen ze om ruimte voor activiteiten die het hoofd fris houden en de dag structuur geven.
De wensen gaan ook over sport en cultuur. Scholen en organisaties in Haarlem hebben al aangeboden te helpen zodra daar ruimte voor komt.
Het signaal is duidelijk: de wil om mee te doen is er, nu de ruimte nog.
BSN als sleutel tot meedoen
Een belangrijk vraagstuk in de brief is het Burgerservicenummer na zes maanden verblijf. Zonder BSN kun je geen zorgverzekering afsluiten, geen bankrekening openen en geen opleiding volgen.
Dat voelt als op pauze staan, terwijl je vooruit wilt.
Het COA geeft aan niet over BSN’s te gaan. Bewoners hopen dat de overheid het proces kan versnellen.
De IND liet eerder weten te kijken naar kortere wachttijden.
Steun uit de buurt groeit
De actie blijft niet onopgemerkt in Haarlem. Buurtbewoners komen langs met fruit, soep, thee en boeken.
Lokale ondernemers denken mee over kookspullen en organisaties staan klaar met vrijwilligers.
Voor bewoners betekent dat meer dan alleen spullen. Het maakt zichtbaar dat mensen buiten de opvang zich om hen bekommeren.
Het contact verzacht de sfeer rond de boot en maakt ruimte voor gesprek en begrip.
Wat er nu op het spel staat
Of de hongerstaking leidt tot concrete verbeteringen, is nog niet duidelijk. Wel is er beweging.
De groep voelt zich hechter, vrijwilligers steken extra tijd in begeleiding en betrokken partijen kijken opnieuw naar wat haalbaar is.
Voor veel bewoners gaat het om waardigheid. Niet alleen op deze boot, maar als voorbeeld voor andere locaties in Nederland.
Als er de komende dagen geen doorbraak komt, kan de gezondheid van deelnemers snel achteruitgaan.
Tegelijk kan een stap vooruit juist een keerpunt markeren. Kleine wijzigingen, zoals zelf koken of betere informatie, hebben eerder al effect laten zien.
De inzet is een opvang waar veiligheid en menselijkheid samen kunnen gaan.
Wat jij kunt doen
Misschien woon je in de buurt of werk je met nieuwkomers. Stel jezelf de vraag: wat helpt vandaag al om iemand meer grip te geven?
Een praatje, een boek, een pannenset of meedenken in een commissie kan meer losmaken dan je denkt.
Quote
”We willen niet alleen praten over problemen, we willen oplossingen.” Die zin vat de hele actie samen.
Het is geen strijd om gelijk, maar een poging om normaal te leven, zelfs op een boot.
Samengevat in drie punten
- De hongerstaking op de opvangboot in Haarlem gaat over leefomstandigheden, inspraak en waardigheid.
- Bewoners vragen om gevarieerd eten, deels zelf koken, duidelijke communicatie en ruimte voor activiteiten.
- Vooruitgang lijkt mogelijk: eerdere ervaringen in de Waarderpolder laten zien dat kleine veranderingen een groot verschil maken.
FAQ
Waarom zijn asielzoekers op de opvangboot in Haarlem in hongerstaking gegaan?
Ze willen aandacht voor hun leefomstandigheden: meer inspraak, betere voorzieningen en vooral menselijkheid. Volgens de bewoners biedt de huidige situatie te weinig comfort, privacy en perspectief.
Wat zijn de belangrijkste eisen van de bewoners?
Ze vragen om gevarieerde maaltijden, de mogelijkheid om (deels) zelf te koken en duidelijke communicatie. Daarnaast willen ze ruimte voor sport en cultuur om mentale klachten en verveling te verminderen.
Wat zegt het COA over de situatie?
Het COA geeft aan in gesprek te zijn en staat open voor suggesties. Ook wordt gewerkt aan een bewonerscommissie om structureel mee te praten over besluiten die bewoners raken.
Is er een voorbeeld waar verbeteringen al werkten?
Ja, op een opvangboot in de Haarlemse Waarderpolder mochten bewoners twee dagen per week zelf koken. Dat zorgde volgens betrokkenen voor gezondere bewoners, meer zelfstandigheid en betere samenwerking.
Waarom is een Burgerservicenummer zo belangrijk voor de bewoners?
Zonder BSN kunnen bewoners geen zorgverzekering afsluiten, geen bankrekening openen en geen opleiding volgen. Het BSN voelt voor hen als sleutel tot meedoen en vooruitkomen.
Bron: Trendy Vandaag
