Je verwacht dat een coronaprik vooral rust in je hoofd brengt, niet maandenlange vragen waarop niemand antwoord geeft. Toch lopen veel mensen vast op hetzelfde punt: klachten na vaccinatie die niet serieus worden genomen.
In deze blog over de coronaprik lees je wat twee Nederlandse vrouwen meemaakten, welke onderzoeken uit het buitenland wél iets lieten zien en waarom dat voor meer mensen relevant kan zijn.
Wat gebeurde er na de prik
Voor Magdalena Dzambo begon het in 2021, direct na haar eerste coronaprik. Trillingen, epileptische aanvallen en een uitputting die niet verdween, dat was haar nieuwe dagelijks leven.
Het Erasmus MC stelde gerust en zag geen reden voor verder hersenonderzoek. Volgens haar kreeg ze te horen dat het ”onschuldig” was, maar intussen protesteerde haar lichaam.
De klachten hielden aan en haar geheugen ging achteruit, waardoor ze zich niet meer de oude voelde. Uit wanhoop koos ze voor een medische zoektocht buiten Nederland.
Ook Iris de Boer liep vast na haar tweede Pfizer-prik. Zij ontwikkelde ernstige neurologische klachten en kreeg dezelfde diagnose die veel lotgenoten herkennen.
Met die diagnose werd verdere verdieping feitelijk uitgesloten.
Wat buitenlandse scans lieten zien
In de Verenigde Staten kreeg Dzambo eindelijk het uitgebreide onderzoek waar ze om vroeg. Een geavanceerde hersenscan toonde kleine witte vlekjes, passend bij ontstekingen in hersenvaten.
Daarnaast viel volumeverlies op in de rechter hippocampus, een gebied dat met geheugen en oriëntatie te maken heeft. Volgens de Amerikaanse artsen kan schade in dit deel epileptische activiteit uitlokken.
Dat sloot aan bij haar aanvallen en geheugenproblemen. Dzambo stuurde het rapport naar Nederland met de boodschap: de afwijkingen zijn zichtbaar en medisch onderbouwd.
In Mill liet De Boer op eigen initiatief een nieuwe scan maken. Daar werd hersenverval gezien dat je eerder bij mensen van rond de honderd jaar zou verwachten dan bij een gezonde veertiger.
Die uitkomst was pijnlijk helder en viel samen met de periode ná de vaccinatie.
Functionele stoornis of lichamelijke schade
Beide vrouwen kregen in Nederland de diagnose functionele neurologische stoornis. Daarbij wordt uitgegaan van verstoorde aansturing zonder aantoonbare weefselschade.
Een arts vatte het samen als: software in plaats van hardware. De scans uit het buitenland schetsten een ander beeld.
Daar waren ontstekingsverschijnselen en weefselverlies te zien. Dat contrasteerde met de eerdere uitleg die vooral naar stress, trauma of te vroeg werken verwees.
De ervaring van ”het zit tussen je oren” drukte zwaar op hun dagelijks leven. Want als je lijf blijft protesteren en de beelden elders wel iets aantonen, hoe ga je dan verder?
Beperkingen van standaardonderzoek
De vrouwen zijn kritisch op de diagnostiek die in Nederland gangbaar is. Ziekenhuizen werken vooral met MRI-scanners van Tesla 3.
Daarmee zie je grote afwijkingen prima, maar subtiele ontstekingen worden niet altijd opgemerkt. Volgens De Boer zou je voor zulke microafwijkingen liever Tesla 7 willen gebruiken.
Verwijzingen daarvoor blijven uit, en een zittende MRI – nog preciezer – is hier überhaupt niet beschikbaar. Dus kozen ze voor de dure route: zelf regelen, in het buitenland, met een forse rekening.
Niet iedereen heeft die mogelijkheid of het geld om dat pad te bewandelen. Wie dat niet kan, blijft volgens hen met klachten zitten en met weinig richting voor oplossingen.
Verschil met longcovid
Veel symptomen lijken op wat mensen met longcovid ervaren. Toch leggen de vrouwen een grens: bij longcovid ligt de oorsprong in de longen en het immuunsysteem, terwijl vaccinatiegerelateerde schade juist in het zenuwstelsel zou starten.
Dat zou hersenontstekingen kunnen verklaren. Ze noemen verstoringen in prikkeloverdracht en bloedvaten in de hersenen als mogelijke schakels.
Die focus op de hersenen maakt het onderscheidend ten opzichte van klachten die primair uit de longen voortkomen. De internationale wetenschappelijke belangstelling voor dit onderscheid groeit.
Toch blijft officiële erkenning achter. De terughoudendheid om conclusies aan te passen voedt het gevoel dat patiënten twee keer geraakt worden: door de klachten en door de twijfel aan hun verhaal.
Wat dit betekent voor patiënten
Dzambo en De Boer kregen te maken met ongeloof, terwijl hun scans iets anders lieten zien. Ze vroegen hun artsen om te kijken naar de nieuwe bevindingen, maar ontvingen vooral stilte.
Dat doet iets met je vertrouwen in de zorg, zeker als je dagelijks leven op zijn kop staat. Intussen blijft de vraag wat de toekomst brengt onbeantwoord.
Niemand kan zeggen wat langdurige ontstekingen in de hersenen betekenen. Onzekerheid over verergering of risico’s op neurodegeneratieve ziekten blijft hangen.
Voor de vrouwen is erkenning het sleutelwoord. Niet om angst te zaaien, maar om ruimte te maken voor passend onderzoek als klachten aanhouden.
Gemeenschap en onderzoek
Steeds meer mensen met neurologische klachten na de coronaprik vinden elkaar online. Ze delen ervaringen, testresultaten en adressen van klinieken die verder kijken dan het standaardprotocol.
Daar ontstaat kennis die patiënten richting geeft als de reguliere route vastloopt. The Long Shot, een platform van Dzambo, verzamelt documenten en verhalen die de lichamelijke kant van deze klachten zichtbaar maken.
Dat biedt steun én praktische houvast voor wie zich niet gehoord voelt. Het is tegelijk een signaal aan artsen en beleidsmakers: luister mee en kijk opnieuw.
In Duitsland en de Verenigde Staten draaien onderzoeken naar mogelijke hersenschade na vaccinatie. Voorlopige suggesties wijzen bij een kleine groep op een auto-immuunreactie in hersenvaten.
Dat sluit aan bij de bevindingen op de scans die ontstekingspatronen lieten zien.
Waarom dit nu speelt
Jarenlang was twijfel aan bijwerkingen taboe, met een snelle stempel ”psychisch”. Inmiddels schuift het gesprek op doordat medische beelden iets anders laten zien.
Waar de consensus ooit hard was, ontstaat nu ruimte voor nuance. Het verhaal van deze twee vrouwen laat zien hoe breed en menselijk dit vraagstuk is.
Als beeldvorming en beleving botsen, verdient dat extra aandacht in de spreekkamer. Want pas als er geluisterd wordt, komt er ruimte voor de juiste vervolgstap.
De bredere les is simpel: klachten verdienen onderzoek, juist wanneer de oorzaak niet meteen duidelijk is. Bewijs kan zich op onverwachte plekken melden, zoals op een scan waar niemand op rekende.
Wat jij hieruit kunt halen
Loop je rond met aanhoudende neurologische klachten na de coronaprik? Dan is het begrijpelijk dat je vragen hebt.
Precies daar wringt het: je wilt duidelijkheid, geen labels die de deur naar onderzoek dichtdoen. Praat met je behandelaar over wat wel en niet is uitgesloten.
Stel vragen over de gevoeligheid van de gebruikte scanners en welke alternatieven er zijn. En ja, het is lastig als je voor aanvullend onderzoek naar het buitenland moet, maar het kan duidelijkheid bieden.
Herkenning is vaak de eerste stap naar regie. Een community kan helpen om informatie te vinden en ervaringen te spiegelen.
Het laat zien dat je niet de enige bent die tegen dezelfde muren aanloopt.
Kerncitaten en herkenbare momenten
”Mijn geheugen is niet meer wat het was,” vertelt Dzambo. ”Ik vergeet simpele dingen. Alsof mijn hoofd een zeef is geworden.”
”Het is een softwarefoutje, geen hardwareprobleem,” kreeg ze te horen, terwijl de latere scans juist weefselschade lieten zien. Dat contrast vat het spanningsveld rond de coronaprik en bijwerkingen pijnlijk samen.
Voor De Boer voelde de mededeling over hersenverval op jonge leeftijd als een mokerslag. Het was precies de aanleiding om door te pakken met aanvullend onderzoek.
Kijk vooruit
Niemand vraagt om deze situatie. De roep om beter kijken en zorgvuldig wegen is niet tegen de zorg, maar voor patiënten die vastlopen.
Als er zichtbaar letsel is, hoort dat in het behandelplan te tellen. Het gaat hier niet om gelijk halen, maar om gezien worden.
Als bewijs op tafel ligt, is wegkijken geen optie meer. Dat is de echte inzet van dit debat rond de coronaprik en de bijwerkingen die te lang aan de kant zijn geschoven.
FAQ
Wat wordt bedoeld met bijwerkingen na de coronaprik in deze context?
In dit verhaal gaat het om neurologische klachten die na de vaccinatie ontstonden, zoals trillingen, epileptische aanvallen, geheugenproblemen en tekenen van ontsteking in de hersenen.
Waarom verschillen de uitkomsten tussen Nederlandse en buitenlandse onderzoeken?
Volgens de betrokken vrouwen komt dit door beperkingen in standaardonderzoek met vooral Tesla 3 MRI’s, waardoor subtiele ontstekingen mogelijk niet zichtbaar worden, terwijl geavanceerdere scans elders wel afwijkingen toonden.
Wat is het verschil tussen longcovid en vaccinatiegerelateerde klachten?
De vrouwen geven aan dat longcovid vooral vanuit de longen en het immuunsysteem voortkomt, terwijl de vaccinatiegerelateerde klachten die zij beschrijven juist in het zenuwstelsel lijken te starten en hersenontstekingen kunnen omvatten.
Wat houdt een functionele neurologische stoornis in dit verhaal in?
Die diagnose betekent dat klachten worden verklaard uit een verstoorde hersenfunctie zonder aantoonbare weefselschade; in hun gevallen lieten latere scans juist wel tekenen van fysieke schade zien.
Wat kunnen patiënten doen als zij zich niet gehoord voelen?
Ze kunnen doorvragen naar aanvullend onderzoek, de gevoeligheid van gebruikte scanners bespreken, ervaringen delen in online gemeenschappen en, indien mogelijk, overwegen om gespecialiseerde scans in het buitenland te laten uitvoeren.
Bron: NieuwRechts
