In elke familie waar ziekte de agenda bepaalt, voelt een telefoontje of uitslag als een donderslag bij heldere hemel, en bij het gezin van Alex uit Over mijn lijk is dat niet anders. Het primaire sleutelwoord Over mijn lijk komt steeds terug omdat hun verhaal precies daar begon en nog altijd doorleeft in de hoofden van kijkers.
In deze blog lees je wat er nu speelt, waarom het zoveel losmaakt en waar de komende weken om zullen draaien.
Nieuwe klap in Over mijn lijk
In een recente blog van Linda, de vrouw van Alex, staat één zin als een hamerklap: de bult die opdook is een kwaadaardige tumor.
Het gezin was al door de wol geverfd, maar deze uitkomst trekt alles in een stroomversnelling. Je proeft tussen de regels door dat de angst van de afgelopen weken niet uit de lucht kwam vallen.
Alex onderging veertien weken geleden zijn laatste operatie, de tweede verwijdering van een sarcoom uit zijn schedel. Dat was al een grensverleggende ervaring, heftig en confronterend. Kort daarna verscheen op een andere plek een nieuwe bult, met pijn die niet te negeren viel.
Scan en vooruitzicht
Omdat het gevoel niet goed was, werd de MRI naar voren gehaald. De uitslag liet geen ruimte voor twijfel: de tumor zit niet alleen bij de bult, maar heeft zich razendsnel verspreid. De vaart waarmee dit ging, sloeg alle hoop op rust en stabiliteit aan diggelen.
Volgens Linda is het sarcoom zichtbaar in het voorhoofd, de zijkant, onder de kunstmatige schedel, door het hersenvlies en over de rand van de schedel heen. Dat rijtje leest als een parcours dat niemand wil afleggen. Hun wens was simpel: meer tijd, minder storm, maar de werkelijkheid pakt anders uit.
Gevoelens in het gezin
Alex en Linda schrijven dat ze even geen woorden hebben. Dat gevoel van verslagenheid is herkenbaar voor iedereen die slecht nieuws moest laten bezinken. Hun zoontje Aaron pikt steeds meer signalen op, terwijl ze hem tegelijk willen beschermen.
Je kunt tranen niet weg-organiseren, hoe hard je je best ook doet. Dat maakt het ouderschap in deze fase loodzwaar: je wilt zorgeloosheid bieden, maar de zwaarte zit gewoon aan tafel. En toch zoeken ze elke dag naar een stukje licht.
Reisplannen en herinneringen
Er stond een trip naar Disneyland gepland rond de feestdagen, het soort plan waar je de kalender op bouwt. Nu het medische nieuws zo indringend is, kwam de vraag op: nog gaan of niet? Linda bespreekt in haar blog dat de reis waarschijnlijk vervroegd moet worden.
De arts is hierin meedenkend en het gezin ziet het als een kans om samen te zijn, nu het kan. Herinneringen maken is niet iets voor later, maar voor vandaag. Precies daarom krijgt die reis extra betekenis.
Televisie en timing
Binnenkort start het elfde seizoen van Over mijn lijk, een programma dat al jaren laat zien hoe liefde, verlies en veerkracht naast elkaar bestaan. De timing voelt wrang: Alex is voor veel kijkers nog steeds een gezicht bij deze thema’s. Zijn verhaal staat voor doorzetten, zelfs als de weg smal wordt.
Onlangs werd ook bekend dat twee deelnemers van het nieuwe seizoen, Tycho en Nicole, overleden zijn vóór de uitzending. Dat onderstreept de rauwheid achter de schermen. Het programma mag dan op televisie zijn, de werkelijkheid is allesbehalve fictie.
Waarom dit raakt
Wat Linda en Alex delen, voelt nabij voor mensen die hen volgen. Het is hun openheid die de afstand klein maakt. Juist dat maakt dit nieuwe hoofdstuk zo zwaar om te lezen en toch onmogelijk om weg te klikken.
Vanaf zijn eerste televisiemoment was Alex een symbool voor hoop in onmogelijke tijden. Je ziet het terug in reacties, berichten en meeleven. Elke update brengt nieuwe emoties los, zowel bij het gezin als bij iedereen die hun pad volgt.
Vooruitkijken met twijfel
De diagnose is hard, maar de toekomst blijft diffuus en onvoorspelbaar. Er komen gesprekken aan waar je nooit op wilt oefenen. Toch zetten ze alles op alles voor tijd samen, liefde en een zo warm mogelijk thuis.
Linda schrijft over lichtpuntjes, hoe klein ook. De aanstaande Disneyland-reis is daar een voorbeeld van. Soms is ‘gaan’ het antwoord op vragen die te groot zijn om stilstaand te dragen.
Wat er nu speelt
De komende weken draaien waarschijnlijk om overleg met artsen en keuzes die naast behandelingen ook het dagelijks leven bepalen. Kwaliteit van leven staat daarbij voorop. Dat vraagt flexibiliteit in agenda’s en verwachtingen.
Online steun blijft groot. Berichten van kracht en medeleven stapelen zich op en tillen hen op op de lastigste dagen. Het verandert de feiten niet, maar het maakt de weg iets minder eenzaam.
Kracht van delen
Dat Linda blijft schrijven, zegt veel over haar moed. Door de strijd zichtbaar te maken, zie je hoeveel gezinnen met vergelijkbare vragen worstelen. Het creëert begrip en verbondenheid, ook bij mensen die ze alleen via een scherm kennen.
Het is belangrijk en pijnlijk tegelijk. Hun verhaal herinnert eraan hoe kostbaar tijd is en hoe snel een situatie kan kantelen. Die eerlijkheid maakt hun woorden zacht, zelfs wanneer de werkelijkheid hard is.
Over mijn lijk en herkenning
Over mijn lijk is meer dan een titel; het is een venster op echte levens. Alex’ aanwezigheid in dat grotere verhaal geeft context aan wat er nu gebeurt. Het verbindt individuele pijn met een bredere, gedeelde ervaring.
Misschien herken jij jezelf in het vasthouden aan kleine plannen terwijl de grote plannen schuiven. Of in het zoeken naar woorden die te groot voelen. Dat is precies waarom deze updates een snaar raken: het gaat over liefde, telkens opnieuw.
Wat jij kunt meenemen
– Het is oké om plannen bij te sturen als de situatie daarom vraagt.
– Herinneringen zijn niet alleen voor later; ze tellen nu het meest.
– Openheid kan zwaar zijn, maar het brengt ook steun en verbinding.
Sociale media en nabijheid
De reacties op hun berichten tonen hoe online steun tastbaar kan worden. Mensen sturen bemoedigingen, gedachten en liefde. Zo’n stroom woorden kan niet genezen, maar wel dragen.
Je ziet hoe delen anderen uitnodigt om mee te lopen, al is het digitaal. En soms is dat precies wat nodig is om de dag door te komen. Niet groots, wel echt.
Ritme vinden in onzekerheid
De komende tijd zal schommelen tussen ziekenhuisafspraken en momenten thuis. Het gezin zoekt naar een ritme waarin ruimte is voor rust en samenzijn. Elke dag opnieuw kijken ze wat er wél kan.
Het is een keuze om aandacht te richten op wat vandaag kan, niet op wat gisteren had moeten gebeuren. Dat vraagt moed en mildheid tegelijk. Het is ook het enige dat je kunt plannen als de toekomst een vraag blijft.
Quote
”Zolang we samen kunnen gaan, pakken we dat moment,” schrijft Linda. Daar zit alles in: richting, realisme en liefde. Het is de zin die je meeneemt wanneer je de pagina sluit.
Dit bericht op Instagram bekijken
FAQ
Wat is het recente nieuws rond Over mijn lijk en Alex?
Linda deelde in haar blog dat de nieuw ontstane bult bij Alex kwaadaardig is en dat de tumor zich snel heeft verspreid. Dit nieuws kwam na een vervroegde MRI-scan.
Waarom werd de MRI-scan naar voren gehaald?
Omdat Alex veel pijn had en er een nieuwe bult ontstond, vreesden ze dat het mis was. Op basis van dat voorgevoel is de scan vervroegd gepland.
Wat betekent dit voor de geplande reis naar Disneyland?
De reis blijft op de agenda, maar waarschijnlijk in een vervroegde variant. Het gezin kiest ervoor de kans te grijpen om samen herinneringen te maken.
Hoe reageert het gezin op de uitslag?
Alex en Linda voelen zich verslagen en vinden het lastig om hun emoties te verbergen, ook richting hun zoontje Aaron. Toch zoeken ze bewust naar lichtpuntjes in het dagelijks leven.
Wat speelt er rond het nieuwe seizoen van Over mijn lijk?
Het elfde seizoen start binnenkort, terwijl het verhaal van Alex veel mensen blijft raken. Daarnaast is bekendgemaakt dat twee deelnemers, Tycho en Nicole, al zijn overleden vóór de uitzendingen begonnen.
Bron: trendyvandaag.nl
